Kimselere söylemiyorum sana kırıldığımı… En çok da kendime  ; evet  evet  , kendimden bile saklıyorum beni ne çok kırdığını …  İtiraf edersem , kendimce kırılmam gerekecek sana  ve  hatta belki de küsmem …  Çocukça bir oyun değil ki bu; al misketlerimi ver misketlerimi desem  ve akşam ebesi olmadan ikimizden biri  , arkamı  dönüp kirli ellerimi  birbirine bağlayıp, gözyaşı karışmış çamurlu   yüzümde  bir de terler akarken  ,anneme yakalansam kapıda ;   “ne bu halin dese “ bana …Güzel bir fırça çekse …Sanki ağlamam  bu fırçadanmış gibi davranıp basıversem  yaygarayı…Ağlasam  ağlasam ve ağlasam… Ben ağladıkça annem  “ben ne dedim ki şimdi , bir de utanmadan haklı çıkıyor bu kirli haline bakmadan “ dese…  Onun söylenmesi  ortalığı meşgul ederken ben yine sana , ben  beni nasıl bu kadar incittiğine ağlasam  ve kimseler bunu bilmese…  Ahh  işte eskiden olsa ne güzel bahanem olurdu  ağlamak için…  Şimdi ise ağladığımda kırıldığım, kırıldığımda ağladığım aşikar…

     Saklanması güç olunca kırgınlıkların açıktan ağlamak gerek… Ne zor şeymiş büyümek… Hele de kırgınlığını gizleyebilmek…

Şİmdi  ben sana kırgınım desem  -yok öyle bir şey de-   misal işte!!!  Kırgınım diye sana  mesafe koysam ,aramasam  sormasam , telefon açmasam –bilirim sen zaten açmazsın – ve bir de özür dilemeni  umup  onu da yapmadığın için iyice açılsa aramız…. Yok  yok olmaz böyle…  Gördün mü nasıl büyüyecek iş  ben  sana kırılmış olsam!!!    Durduk yere  uzayacak bu anlaşmazlık ve ben iyice üzüleceğim iş uzadıkça….  İyi si mi  ne sen kırmış ol , ne ben sana kırgınlığımı dile getireyim… Gözümdeki çöpü çıkarınca ağlamam da geçer zaten… Soran olursa söylerim  gözüme kaçan  çöpü  …   Kendim de  dahil kimseler bilmesin içimde kırılan cam parçalarını…

   Kırgın değilim ki ben sana!!!…  Kim çıkarıyor bu lafları!!!

-fikirperisi-